დაწერ და ჰემინგუეი აგიწევს ყურს, ან სულაც სელინჯერი, იცი რას მიზამს?
- ყველაზე ცივ ზამთარში, უკუნ სიბნელეში, ცენტრალურ პარკში დამაბამს, ახლა რომ მაინც გაიგოს რა ემართებათ კვატებს.
შეიძლება ამერიკაში ცხოვრობდე და არ იცოდე ბოსტონელი კვატების სახელები?
თანაც თანმიმდევრობით და გამოთქმით, აი ასე: ჯეკ, კეკ, ლაკ, მაკ, ნეკ, ოუკ, პეკ და ქუაკ...
ედგარ ალან პო? ყოველი წლის 18 იანვარს, ბოსტონში გელოდება, საკრალურად რომ გაჩნდეს მის საფლავზე "მარტელის" კონიაკი და სამი ვარდი - მისთვის, ვირჯინიასათვის და დედისთვის.
ამერიკაზე არ უნდა დაწერო,
იგი უნდა გიყვარდეს!
იცოდე ლეგენდები პატარა ჩეროკ გოგონა ნაკალულაზე, უსიყვარულოდ გათხოვებას ჩანჩქერი რომ ამჯობინა;
ან ფიქრებით წარმოიდგინო როგორ გაბრახუნდებოდი 1912 წელს გაყინულ ნიაგარაზე;
ან იმავე წლის აპრილში როგორ შეგეშინდებოდა და გეტკინებოდა "ტიტანიკზე" დაღუპული შენი თანამოძმე ქართველები;
სოლომონ პატარაია ჩამოსულა გურიიდან ჰოლივუდს და გაუკვირვებია ამერიკა ერთნაირად ჯირითობით და ჩიჩილაკით, ამ ბუჩურტოტა სასწაულით;
როგორი ამაყი ხარ, რომ ხარ სულ რაღაც 56 კილოგრამის წონის, და ქვეყნისთვის, ამოდენა ამერიკისთვის მხრებით, საჩუქრად ჩამოგაქვს ბალეტი - ბალანჩინის ბალეტი.
ან კი, ზიხარ, სამი თვის განმავლობაში მზერას არ აწყვიტავ, აკვირდები ვაშინგტონის სკამზე ამოტვიფრულ მზეს და ვერ გაგირკვევია - ჩამავალია თუ ამომავალი, და იმ 4 ივლისს, აღმოაჩენ, რომ ამომავალი ყოფილა და მზის სხივებს მოყვები შენ - ამერიკა!
ამერიკაზე არ უნდა დაწერო, არა!
ავტორი: მანუჩარ კაჭახიძე
წყარო: www.kutaisipost.ge