ასათიანის 22
ვეჩვევი
ძველი თბილისის ეზოს,
აწი, სიფხიზლე არის
ჭორი და,
ვეთრობით მკვდარი ჩიტების
სეზონს,
— ასათიანის ოცდაორიდან.
. . .
ვსვამთ მე და ,,ციცქა",
გვერთმევა გონი
(ყანა ვარ) როგორ უნდა
გამრანდოს,
თათები უდევს ჩემ მუხლზე
ბონის
— ადამიანზე ჭკვიან ლაბრადორს...
. . .
ქალაქი ცურავს ღვინოში
ნაზად,
მივყვებით ორი
გონდოლიერი
დავეძებთ მგზავრებს, აბნეულ
თავ-გზას,
კეთილშობილი ლოთის იერით.
. . .
არისტოკრატულ
სისხლთა შეკრება,
რუსა ოატიც მოდის,
კონტესა,
წითელი თმებით სისხლში
მეღვრება,
ვაჰ, რა გაუძლებს ამ დეკოლტესაც.
. . .
რა ქალი მოდიის..!
(შევხვდებით ხვნეშით)
თეთრი თითებით, ნატიფად
თლილი
ჯიშის კვალს მშვიდად გვიტოვებს ხელში,
— ბრავა, კონტესა, უხდებით თბილისს..!
. . .
მეტიც, სოლოლაკს პლედივით
იხდენთ,
სად მიგაქვთ ქუჩა
— დატოვეთ ცოტა..!
— ვზივარ ლენჩივით და ეგებ
მივხვდე,
რომ წმინდანივით მაწვალებს
ცოდვა.
. . .
ჩვენია ოატ, ხუმრობით
,,ვკერეთ..."
(ზედმეტი არ თქვას
ღვინომ ეგების...)
ეჭვის მონოლოგს ვიტყვით
და მერე,
მავრივით, დანას წამოვეგებით.
. . .
ციცქას ვსვამთ,
იცის დათრობა ფინთმა,
ბუზღუნებს ირა, ჩვეული
კდემით,
ვიცით, სიკვდილი — იმ დილის -- რითმად
ცუდია, ჰოდა, სიცილით ვკვდებით...
. . .
ქუჩის გადაღმა სახლის
არკიან
კედელზე შერჩა
(ღვინო ხელს გვკიდებს)
,,შ" პლიუს ,,მ" და მოდი, არკვიე,
— ,,ვინ ვისთვის" — იქნებ, დაბერდნენ
კიდეც.
. . .
სისხლის დაღვრამდე მშვიდი კორიდა
— საკვამურების პატარა ეზო,
ასათიანის ოცდაორიდან
ვეჩვევით მკვდარი ჩიტების სეზონს...
/საშა გველესიანი/